Beyonce in Cat ba

Hoiiii friends,

Besef nu pas dat ik verhalen heb geschreven voor maar 3 dagen. Het voelt letterlijk alsof we hier al 2 weken zijn en dat gevoel is heerlijk. Zondag om 13:00 vertrokken we naar Cat Ba, een eiland omringd door karstgebergtes. Hier had ik superveel zin in, want thuis had ik al veel informatie opgezocht en een heel boekwerk geschreven over de beschikbare tours etc. Om 13:00 uur vertok onze bus, daarvoor hebben we  nog lekker ontbeten met chocoladepannekoeken, watermelon juice en een omelletje. We werden nog even gebracht door de eigenaren op hun motorbikes en namen afscheid van dit fantastisch stadje. 

’Ik voel me net Beyonce’. Ik kon het bijna niet geloven, vervoerd worden in een VIP bus! ik had nooit gedacht dat ik met mijn gazellebenen nog zeeën van ruimte zou hebben in een bus in Azië. Maar niets was minder waar, een rit van 5 uur met eigen usb-poort, zittend in een stoel dat even lekker als een bed lag, moet dit goed te doen zijn. 

Oké, waar moet ik beginnen. We kwamen in de avond aan, dus veel zagen we niet. 1 ding moeten jullie weten van Vietnam, niks wordt van te voren gemeld. ‘Cat Ba beachhouse stop here, you two!‘ Dan heb je dus ongeveer 10 seconde de tijd om al je spullen bij elkaar te zoeken, al rijdend uit de bus te stappen en je backpack uit de achterbak te pakken. En daar sta je dan, voor een crappy huisje met wat tentjes en plastic tafels en stoelen. Dennis en ik hadden van te voren afgesproken om niet van die zeikende Nederlanders te zijn en slechte reviews te gaan schrijven, omdat er bijvoorbeeld geen waterkoker op de kamer staat. Maar dit was echt, echt, echt heel erg. We stonden voor onze ‘private room’ en deden de deur open. Nouja, deur, het was meer een soort palet gemaakt van houten planken en er vlogen instant 3 monster musquito’s naar buiten. We hadden een badkamer en dierentuin in één, salamanders, spinnen, malaria- en denguemuggen allemaal gezellig bij elkaar. Ons bed bestond enkel uit 2 matrassen op de grond, zonder deken en 0,0 privacy. Het raampje had geen gordijnen en onze deluxe kamer grensde aan de dorm gescheiden door planken met gaten. In eerste instantie wilden we gelijk via booking een ander hotel boeken voor de nacht, maar als avonturiers hebben we het zo gelaten. Instant regret. Die avond hebben we een taxi gepakt naar de stad om te kijken wat daar te beleven viel en om zo lang mogelijk weg te zijn van ons verblijf. Ik wist niet waar ik moest kijken: mensen, fietsen, scooters, tuktuks, lichtjes, vissen in bakken water langs de straten en nog meer mensen. 99,9% aziaten en dan had je ons, 2 donkere buitenlanders waarvan eentje met een bos krullen en de ander met armen als die van Hulk. Na elke meter was er wel iemand die naar ons wees of zwaaide. Dennis zijn armen werden fijn geknepen en ik werd aangeraakt om te kijken of ik wel echt was. Er werd nog net geen rode loper voor ons neergelegd.  Wat later op de avond moesten we nog even een taxi regelen om terug te komen naar het hotel. Ging dat maar zo makkelijk, nergens was er een taxi te bekennen. We zijn 4 hotels binnen gelopen, de een gaf een verkeerd nummer mee, de ander receptioniste deed niet open omdat ze verder wilde pitten en de laatste keek ons aan alsof we van Mars kwamen. Uiteindelijk na bijna een uur zoeken hadden we een paar locals gescoord die ons naar huis konden brengen en die maar al te graag met een dame achter op de bike wilde rijden. 

De dag erna stonden we vroeg op, omdat we een dag tour hadden geboekt. Voor de mensen die Dennis kennen en hem eventueel willen chanteren in de toekomst, kijk even bij het kopje foto’s en je ziet een pracht plaatje.

Met de bus werden we om 9:00 naar onze boot gebracht waarmee we de rondvaart zouden gaan doen. De boot had een heerlijk bovendek waarop je kon zonnen en van het uitzicht kon genieten. Het was zo ongelofelijk mooi, jij, het water, die gekke karstgebergtes en niks anders. Iedereen op de boot was sprakeloos en muisstil, behalve een groepje Chinezen die lagen te snurken in een hoek. Na een uur rondgevaard te hebben, stapten we in een kajak. Allemaal leuk en aardig totdat het keihard begon te regenen, terwijl we in het midden van de baai met onze peddels aan het kloten waren. Ik heb gelijk 10% extra spiermassa erbij gekregen door het snelle peddelen naar de boot. Na de lunch zijn we verder gaan varen en hebben we nog even gesnorkeld. Nouja gesnorkeld, ik denk dat de groep toeristen voor ons al het koraal en de vissen hebben gestolen, want er was niks te bekennen. Dan maar stenen zoeken in een hartjesvorm om een beetje romantisch te zijn voor Dennis. 

Last but not least. ‘IK HEB EEN BERG BEKLOMMEN’. Die zin heb ik afgelopen 2 dagen misschien 50 keer herhaald. De laatste stop van de tour was een eiland genaamd Monkey Island. We hadden 1,5 uur de tijd en je kon zelf kiezen of je lekker wou zwemmen, wou gaan hiken of op het strand een cocktailje doen. Op het strand  liggen kan altijd nog dus kozen we voor het hiken, is zo gedaan. Euhm, nee zeker niet. De eerste 5 minuten konden we nog via traptrede naar boven, easy. Naarmate we hoger kwamen werd het pad moeilijker zichtbaar en waande je je steeds meer in de jungle. Het eiland heet niet voor niets Monkey Island. Als chimpansee sprong ik van tak naar tak en van steen naar steen (In mijn gedachte). De realiteit was iets anders, ik was bang en dat ben ik niet snel. Soms zat er een meter tussen de rots waar je op stond en waar je heen moest springen of klimmen. 1 cm teveel naar rechts en je zou 1 worden met de natuur. Eenmaal boven was het serieus geweldig mooi. De toeristen op het strand leken wel mieren en je had uitzicht op de halve baai en de berg die we net hadden beklommen. Uiteraard weer een paar ‘smooth looking down’ fotos gemaakt en toen kwam het besef: fuck ik moet ook weer naar beneden. Nou ik kan je vertellen, toen ik eenmaal beneden was heb ik bijna het zand gekust. Naar boven was al zwaar, dit was 10 keer erger. Het pad was nergens meer te bekennen en het leek alsof de rotsen nog eens 1 meter waren verschoven, waardoor je soms in een spagaat moest staan om de overkant te bereiken. Maar he, who cares want IK HEB EEN BERG BEKLOMMEN😊 onderaan werden we nog even getrakteerd op 3 slingerende aapjes boven ons hoofd. Een perfecte afsluiting van deze dag! 

De volgende dag hadden we een half dagje voordat de bus naar Ha Giang zou vertrekken. Deze reis zou 13 uur duren dus wij hadden het perfecte idee om een body massage te doen. En ja, dat idee was perfect. Hoofd, benen, armen, voeten, handen en billen werden allemaal gemasseerd, inclusief een vrouwtje van 50 die ineens op je rug gaat staan. Dit lag wel buiten ons budget hoor, maarliefst €7 voor een uur. Dennis en Gianny 2.0 waren klaar voor de busreis.

Ik neem het terug, we waren er niet klaar voor. Normaal als je met de auto 13 uur zou moeten rijden weet je wat er gaat gebeuren en waar je naartoe moet. In Vietnam bestaat zoiets niet. Allereerst werden we in een local busje gepropt om van het eiland af te komen. De busschauffeur reed meer links dan rechts en vond de rotsen en tegenliggers blijkbaar erg fascinerend. Na dit busje werden we weer in een ander local busje gedumpt, ‘moeten we hier serieus 11 uur in zitten?’. Jullie moeten je voorstellen dat je vooraf tickets hebt geboekt voor een reis, maar niet weet met welke bus je gaat en waar the fuck je heen moet. Vragen heeft geen nut want de enige die Engels kunnen op het moment zijn Dennis en Drake die door mijn oortjes pompt. Na 2,5 uur onderweg te zijn en je eindelijk een beetje in slaap sukkelt, stopt het busje abrupt en schreeuwt de busschauffeur: ‘Ha Giang’. Oké, blijkbaar moeten we hieruit. We werden achtergelaten aan de kant van een drukke weg waar er een paar gasten stonden met motorbikes. 1 minuut later zat ik bij een dude achterop die me naar de volgende bus zou brengen. Weer een hele toffe evaring, omdat het studenten waren die hun Engels willen verbeteren en daarom vrijwillig die ritjes van en naar de bussen doen. Na een uur met ze gegeten te hebben en Nederlandse- en Vietnamese woorden te hebben uitgewisseld stapten we in de sleeperbus. Dit was het echte werk! Een bus vol met bedden inclusief dekentje   en ruimte voor iedereen onder de 1.65m. 

Over 9 uur zouden we in het meest noordelijke gedeelte van Vietnam zitten om een motorbike trip te doen van 480 km in 4 dagen.

Slaaplekker!